Od 1976 roku - samodzielna i bogata działalność wydawnicza. M.in.: Zeszyt Dokumentacyjny, dwie serie, pod red. T. Magowskiego, poświęcone historii Festiwali Kultury Studentów, notacjom spektakli teatrów studenckich oraz bieżącej dokumentacji wydarzeń; Prasa Studencka pod red. Anity Czarnowskiej, poświęcona historii i współczesności czasopiśmiennictwa studenckiego w Polsce; katalogi - np. Katalog prac doktorskich, magisterskich i ważniejszych opracowań rękopiśmiennych poświęconych studenckiej kulturze pod red. J. Łojki, M. Błażejewskiego i T. Magowskiego. Warszawa 1980, ss. 204; Katalog plakatu studenckiego pod red. T. Magowskiego. Poznań-Warszawa 1983 ss. 240; monografie teatrów m.in.: Studencki Teatr Jedynka pod red. M. Błażejewskiego, Gdańsk-Poznań-Warszawa 1984, ss. 244, ilustr., bibliogr.; klubów studenckich oraz monograficzne opracowania poszczególnych zagadnień m.in.: M. Błażejewski, Kartki z Dziennika Akademickiego. Gdańsk-Poznań-Warszawa 1984, ss. 124, będące syntetycznym ujęciem zjawisk kultury studentów Wybrzeża od czasów możliwie najdawniejszych. W seryjnych wydawnictwach Ośrodka (Zeszyty Dokumentacyjne, Prasa Studencka) ukazało się kilkanaście moich tekstów o charakterze recenzji, dokumentacji i wywiadów. O jego działalności i dokumentacji studenckiej kultury pisałem i mówiłem również przy innych okazjach.

Studencki Teatr Jedynka - założony w 1972 roku w I Liceum Ogólnokształcącym w Gdańsku (spektakle w latach 1973 - 1975: Śmierć Kopernika wg własnego scenariusza, Odprawa posłów greckich Jana Kochanowskiego, Drugi pokój Zbigniewa Herberta, Persona według Ingmara Bergmana, To było w Krakowie - montaż poezji młodopolskiej, Mały książę według Saint Exuperé go, Antygona Sofoklesa i wielokrotnie nagradzany Baczyński oparty na montażu tekstów poety), działał początkowo jako teatr szkolny. Od 1976 do 1981 - związany z Uniwersytetem Gdańskim. Skupiał studentów i uczniów szkół trójmiejskich. Głównym animatorem zespołu, jego kierownikiem (do 1979) oraz reżyserem wszystkich spektakli był Krzysztof Babicki. Spektakle okresu studenckiego, oparte bardzo często na własnych scenariuszach: przygotowany jeszcze w okresie liceum - Upadek według Alberta Camusa (1976), następnie - Domek mały (1977), Odejście Głodomora według Tadeusza Różewicza (1978), i układające się w teatralny tryptyk - Diagnoza (1979), Odzyskać przepłakane lata (1980), Powrót do raju (1981), spotykały się zawsze z bardzo żywym przyjęciem nie tylko środowisk akademickich. Zespół należał do ścisłej czołówki teatrów swojej dekady, jego osiągnięcia arystyczne i zaangażowanie społeczne (organizacja przeglądu Teatr studencki - robotnikom - 1980) umieszczają go również w grupie najlepszych teatrów studenckich powojennego Gdańska. Wielokrotnie nagradzany na przeglądach i festiwalach. Z teatrami profesjonalnymi związali się później m.in.: Krzysztof Babicki (reżyser i kierownik artystyczny Teatru Wybrzeże), Anna Gornostaj, Ewa Jendrzejewska, Jerzy Gudejko (aktorzy).

Historia studenckich teatrów ósmej dekady jest historią uwikłaną w paradoksy. I to w paradoksy piętrowe. Z jednej strony możemy odnotować głosy badaczy skarżących się na brak podstawowej bazy dokumentacyjnej (w takową jakoby dokumentację miały być bogatsze zespoły z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych), z drugiej - to właśnie w latach 1971-1991 działał bardzo dobrze Centralny Ośrodek Informacji i Analiz Studenckiego Ruchu Kulturalnego, zajmujący się gromadzeniem, opracowywaniem i publikacjami także zapisów spektakli studenckich (seria Zeszytów Dokumentacyjnych czy książkowych Monografii Młodego Teatru), nie wspominając już o kilku katalogach czy specjalistycznych bibliografiach (m.in. dotyczących prac magisterskich, doktorskich i innych rękopiśmiennych opracowań kultury studenckiej). Prawie w tym samym czasie zaczęły się ukazywać Monografie Teatru Otwartego Młodzieżowej Agencji Wydawniczej, korespondujące z badaniami problemu węzłowego 11.1. - “Polska kultura narodowa, jej tendencje rozwojowe i percepcja”. Z tego nurtu refleksji wywodzą się chociażby książki Aldony Jawłowskiej Więcej niż teatr, Warszawa 1988, Sławomira Magali Polski teatr studencki jako element kontrkultury, Warszawa 1988 czy nieco wcześniejsza pozycja Tadeusza Nyczka Pełnym głosem. Teatr studencki w Polsce 1970-1975, Kraków 1980. Książki Nyczka i Jawłowskiej dotyczą zresztą prawie wyłącznie teatrów studenckich zaproponowanej mi do omówienia dekady, stąd będę czuł się raczej zwolniony z komentowania działalności kilkuset aktywnych wtedy grup teatralnych i zajmę się próbą uogólnienia tego, co tworzyło tło tej działalności. Są także całkiem liczne publikacje w pracach zbiorowych czy specjalistycznych periodykach (jak np. Małgorzaty Szpakowskiej, Krzysztofa Mroziewicza lub Tadeusza Nyczka w “Dialogu”). Tego okresu dotyczą też trzy grube i solidnie przygotowane przez Jerzego Leszina-Koperskiego Almanachy Ruchu Kulturalnego i Artystycznego ZSP/SZSP, dotyczące odpowiednio lat 1969-72 (wyd.1973), 1973-76 (wyd.1977) i 1977-80 (wyd.1980), uzupełniające publikacje z lat poprzednich i wiernie towarzyszące (choćby przez zrozumiałe pominięcia) temu, co się w ruchu studenckim działo. Nie doczekaliśmy natomiast zapowiadanej przez Koperskiego Encyklopedii Kultury Studenckiej, nie zostały także zamknięte prace nad przygotowywanymi przez Jerzego Łojkę Materiałami do dziejów teatru studenckiego w Polsce (z terenu Polski Północnej wyszukano bez specjalnej pedanterii do tego słownika ponad 80 teatrów i to działających tylko do pamiętnego Sierpnia). Większość tych niskonakładowych wydawnictw dostępna jest jedynie w księgozbiorach prywatnych albo w specjalistycznych działach niektórych bibliotek. Do magazynów Biblioteki Narodowej trafiło pod koniec marca 1991 roku całe archiwum Centralnego Ośrodka Informacji i Analiz Studenckiego Ruchu Kulturalnego i towarzyszące mu zbiory prywatne osób z Ośrodkiem związanych - plakaty, afisze, wydawnictwa zwarte, ciągłe, druki ulotne, maszynopisy, rękopisy, listy, zdjęcia... Należy przyjąć, iż ten - jak napisano w towarzyszącym archiwaliom liście - dar - jednak komuś służy.