Seminarium...

wstecz

TEMATYKA SEMINARIUM

Historia, teoria kultury, animacja kultury, historia sztuki - z uwzględnieniem korespondencji sztuk.

Przykłady - monografie twórców, badaczy, zjawisk i instytucji kultury.

Na takie opracowania czekają np. twórcy nieprofesjonalni i profesjonalni z naszego regionu i nie tylko, badacze kultury, którzy wywodzili się z naszego terenu lub ten teren badali - np. Forsterowie, Mrongowiusz;

Na badanie i opracowanie czekają także wszelkiego rodzaju festiwale teatralne, operowe - np. sopocki Festiwal Wagnerowski; czekają muzea, domy kultury, kluby i teatry studenckie i szkolne; zespoły ludowe, redakcje i ośrodki prasowe, radiowe i telewizyjne etc.

Najlepiej tematykę seminarium charakteryzują tytuły niektórych z dotychczas zrealizowanych prac.

Niezbędnik seminarzysty.

Praktyczna ściąga dla moich seminarzystów, jak pisać prace magisterskie,
kiedy nie ma już czasu na czytanie jakiegoś większego opracowania na ten temat
(albo zostało się niejako po drodze dziennikarzem).

Rozdział wstępny ma w zasadzie charakter metodologiczny, można jednak - przy wielowątkowości pracy - poprzenosić część założeń i uściśleń do poszczególnych rozdziałów dalszych. W każdym przypadku powinno się ujawnić:

  • cel i zamierzenia autora pracy dotyczące sposobu realizacji tegoż celu,
  • stan badań, o ile to możliwe; jeżeli temat zupełnie świeży - koniecznie to napisać,
  • sformułowanie problematyki i wysunięcie tez, jeżeli takowe zamierza się udowodnić,
  • omówienie zagadnień terminologicznych - jeżeli to potrzebne; jeżeli nowe, odmienne etc - koniecznie,
  • określenie metod, które zostaną w pracy zastosowane; jeżeli nowe, odmienne - koniecznie zwrócić na to uwagę,
  • jeżeli praca odwołuje się do własnych przemyśleń autora - pokazać to, opisać własny aparat badawczy, wskazać na korzyści lub możliwe ryzyko, jakie wynika z zastosowania tego sposobu badania,
  • można ocenić własne problemy wynikające z powyższego; wskazać, z czym były kłopoty, co w takiej sytuacji z przyjętych - lub możliwych w ogóle do zrealizowania zamierzeń - pozostawia się, co odrzuca , dlaczego itp,
  • ocenić materiał badany - czy jest to tekst literacki, tekst kultury; jaka jest dla piszącego pracę jego przydatność, kompletność, wiarygodność etc,
  • szersze tło, na którym rysuje się własne badania - w jakim miejscu ta właśnie praca się sytuuje, skąd dokąd zmierza, jeszcze raz - co może obiecać, czego nie,
  • omówienie konstrukcji pracy - zwrócić uwagę na to, czy praca może mieć z racji swojej specyfiki odmienny od spodziewanego układ lub formę (czy było konieczne na przykład wyjście w stronę "literackości" przekazu i posłużenie się formą eseju; czy było korzystne rozbicie pracy na poszczególne elementy mozaiki, które sumowane są dopiero pod koniec albo wprost przeciwnie - czy zastosowano dochodzenie do cząstkowych wniosków równoległych etc.; jeżeli praca opiera się w ostateczności na definicji dejktycznej - pokazać, w jaki sposób ona w tej pracy funkcjonuje),
  • omówienie stosowania dodatkowego "oprzyrządowania" - jak wygląda sprawa cytatów, fragmentów podawanych we własnym tłumaczeniu, przypisów, ilustracji, bibliografii, odsyłaczy do partii wewnątrz tekstu, poza tekst, czy korzystano z nagranych wywiadów, rozmów, listów, rękopisów itp, jak tego typu odwołania zaznaczono w tekście.
Potem partie oparte na zasadzie przyjętej przez autora - co już zależy od materiału, metodologii i celu - ale z zachowaniem zasady wynikania i hierarchii ważności zagadnień.
Zakończenie - uogólnienie, podsumowanie. Nie powinno się w zasadzie powtarzać poprzednich uogólnień - można jednak dokonać syntezy dotychczasowych wniosków i przypomnieć, w jaki sposób dochodziło się do wniosku ostatecznego. Pokazać, co jeszcze można w tej dziedzinie zrobić, nakreślić dalsze perspektywy badawcze.